De Chinese muur en de Chinese mensen

Gisteren hebben we een geweldige dag gehad. Om 7 uur eruit, snel ontbijten en op weg naar de Chinese muur. We wilden van Jinshaling naar Simatai gaan lopen: een stuk muur dat ver weg ligt van Beijing maar minder toeristisch is en nog voor een deel origineel.
Onze eerste ervaring met het openbaar vervoer. De metro ging echt prima! Wat een mooi, luxe, duidelijk systeem hier! Alles wordt ook in het Engels omgeroepen (we denken dat de Olympische spelen hier goed in hebben bijgedragen). Linda had de route thuis goed uitgezocht, dus dat moest geen probleem vormen. Dachten we. Zie bus 980 naar Miyun maar eens te vinden! Geen bordje dat je kunt lezen.... Hordes bussen, maar geen 980. We hebben het geprobeerd te vragen, maar ALS ze al zeggen dat ze Engels kunnen spreken, zit er zo'n Chinese toon in dat we het alsnog niet verstaan. Iedereen probeert wel heel vriendelijk te helpen. We hadden het al bijna opgegeven toen Santino wat bussen zag rijden in een soort tunnel. Ah! Daar is het lange afstands-busstation! YES!! Een heeeeeleboel bussen 980. Maar....welke is de goede? We zijn met ons voorkomen (blond he) duidelijk toerist, dus kwam er al snel iemand op ons afgelopen. Maar wil zij je nou in een soort toeristische bus stouwen die lang allerlei kraampjes gaat of wil ze echt helpen??? Affijn: achter haar aanlopen en zelf goed blijven kijken. En ja! We zaten in bus 980 naar Miyun!
Na ongeveer een uur rijden stopten we. De taxichauffeurs kwamen werkelijk naar binnen STORMEN op zoek naar toeristen: ' Simatai? Here! Simatai!'. En ook hier zorgde ons voorkomen ervoor dat dekking zoeken geen zin had. Dus hop eruit en onderhandelen over de prijs. Daarna weer 1,5 uur in de taxi.
We werden afgezet in Jinshaling en de taxichauffeur zou op ons wachten in Simatai. Een wandeling van 4 uur.
Het was echt geweldig!!! Midden in de bergen op de toppen, lopen op de Chinese muur! En wat een rust! We liepen hele stukken alleen over de muur. Het was heerlijk zonnig, warm zelfs. Een wintersport-gevoel (we zijn zelfs een beetje verbrand). Ik had ook echt het idee dat ik hier pas echt ben bijgekomen van alle hectiek in Nederland. Heerlijk!!!
Na een prachtige, soms pittige wandeling van 3,5 uur stond daar inderdaad weer onze taxichauffeur. Vermoeid maar voldaan dezelfde weg terug (taxi, bus, metro).

Nog even over de Chinese gewoonten. Onze taxichauffeur kon niet wachten tot de taxi stil stond en een lekkere flinke rochel naar buiten te kwakken. Ook tijdens het ontbijt gaan de Chinesen rochelen in de prullenbak. Als het flink vriest, glij je buiten uit over de bevroren stukjes rochel.... Gisteren zaten we te ontbijten bij hele vriendelijke nette Chinese meisjes en ineens boerde zij echt HARD! Lekkerrrr...
Verder moet vooral Linda nog een beetje wennen aan het ontbijt. Wat ze 's avonds eten, eten ze ook 's morgens. Ik heb dan echt nog niet zoveel trek in warm vlees enzo. Ach, dan maar lachwekkend voor de Chinezen met mijn toast en suiker...

Tot slot een korte prijsopsomming:
Taxirit 2,5 uur Simatai: 20 euro, en dan heeft hij een goede dag!
Metrokaartje: 0,20 eurocent.
Eten in beroemste restaurant van Peking met lekker flesje wijn: 50 euro.
Taxirit in Peking: 0,80 eurocent

We passen ons natuurlijk zoveel mogelijk aan ;-), alleen heel soms genieten we ook even van iets luxer :-)!
Aanpassen betekent overigens ook dat er nog flink geoefend moet worden op een goede rochel de komende 2 weken (waar halen ze het serieus vandaan?)

Wij kunnen hier niet in de sneeuw spelen zoals jullie, maar de zon schijnt vandaag nog volop. Nog 3 dagen Peking!!

Liefs, San en Lin