Niet in Chersonissos nee....

Na wat boekingsstress is het vrijdag 3 augustus 2007 dan zover: de blinde helpt de manke! Op naar Airport Eindhoven. Daar aangekomen is mijn polo blij verrast met een week rust onder het kopje ‘langdurig parkeren’. Met dank aan de knie van Aníka sleep ik de twee overvolle koffers (wat?! maar een weekje weg?) naar het glimlachend vrouwpersoon in de vertrekhal. Daar moet ik van uitrusten onder het genot van twee zakken friet, een grote saté, een hamburger, kroepoek en salade. Ik heb mijn handen vol bij de kassa en stop uit gemak de zakjes majo en ketchup in mijn zak. O? Gejat? Ik heb gewoon zakjes majo gejat!! Tja, dat krijg je als je tijdens die vluchten van tegenwoordig niet eens meer een fatsoenlijke maaltijd mag nuttigen… pff!
We genieten extra van de majo en maken kennis met het aso-volk dat er rondloopt. Airport Eindhoven. Dachten we toen nog…
Nadat Aníka de poortjes laat piepen (hihi, mijn krukken kunnen piepen!) en gefouilleerd is door een manwijf (‘Kan ik u ergens pijn doen?’) zitten we royaal op rij 1 in het vliegtuig onder toezicht van Vincent, ‘de perser van uw vlucht naar Heraklion’.

In saai Stavromenos worden we verwelkomd door Eva, de later gebleken echtgenote van de Fuhrer. ‘On Tuesday you can have an appartment on first floor’. Nee, zegt Aníka, dat hoeft niet. Eenmaal boven aangekomen zegt Eva nog tweemaal: ‘Tuesday you can have that appartment’. Dank u wel, zegt Aníka, maar dat is niet nodig.
De volgende dag tijdens ons ontbijt staat Eva weer voor ons klaar: ‘I ask you again about the appartment on Tuesday.’ Neeeheeeee!! Heet dit gastvrij zijn op Kreta ofzo?! Zucht. Uit frustratie eet Aníka vier eieren en toast op en zuipt ze de zwarte thee ook op. Die dag zien we bij daglicht waar we beland zijn: Engelsen. Veel Engelsen. En niet zomaar Engelsen. Wat gezette Engelsen. En dikke Engelsen. Gedrochten. En wat moet je met zoveel huid? Nou, daar hebben ze een oplossing voor: versieren. We lopen rond in een heuse tattoo-shop. Wij slanke Hollandse dames zonder versieringen vallen écht uit de toon hier!!! Maar we zitten niet in Chersonissos nee J!!
Tijdens het avondeten zet de echtgenoot van Eva een behoorlijk stempel door meerdere malen ons gesprek te verbreken met een poging tot zelfverheerlijking: ‘You like it’, ‘It is good’, ‘Nice, nice, my friends’. Indoctrinatie! We bepalen zelf wel of we het leuk vinden!!! En we zijn je vrienden niet, te dik, dominante engerd die je neefjes laat lopen om de tafels af te ruimen!!! En zelf zogenaamd aanpappen met je ‘friends’. Nou, wij werken hier dus niet aan mee!!! Terecht vernoemd naar de Fuhrer, nietwaar?
Interessant is echter ons schatje de autist, die onder het bewind van de Fuhrer zo zijn taakjes heeft. Lampjes aansteken bijvoorbeeld. Hij heeft zijn vaste barplekje, en heeft af en toe een goede dag: dan lacht ie ineens hardop en praat!
Mensbeeld in Stavromenos compleet? In twee alinea’s, dat is mooi. Wij hebben er een hele dag over gedaan plus nog de losse uurtjes tijdens de dagen erna.

Een stranddag. Mijn dag bestaat uit alleen een parasol ophoog heisen, wat niet lukt, waarop een dikke Hollandse (daar zijn er ook een paar van) me helpt; onze uitrusting water-vrij houden; Aníka de zee in krijgen; en als ik even vrij heb lezen en muziek luisteren. Aníka haar dag bestaat uit foto’s maken van het geklungel van mij met de dikke vrouw; luchtbed en bandjes opblazen; pleisters plakken op lek in luchtbed en bandjes; en als ze even vrij heeft lezen en muziek luisteren.
Als we terugkomen, zijn we meteen weer gesignaleerd: ‘Hello my friends’. O neee... Niets ontglipt het oog van de Fuhrer, dus als je ‘nice-nice-good-good’-eten niet helemaal op is en je weegt minder dan 100 kilo, probeert zijn strot ‘You eat more my friend’. Nog vire van die avonden te gaan. Arme Aníka.
En Aníka doet iedere ochtend zo haar best met al die eggs. Hoe krijgt ze het op??

Een dagje auto huren gaat niet zonder schade. Nog geen twee minuten onderweg, al wennende aan onze Kretiaanse Porsche , steken we een kruispunt over richting Retimnon. Politie. Gordels om? Ja. Zal wel algemene verkeerscontrole zijn dan. De Kretiaanse policeman mag blijkbaar geen toeristen recht in de ogen kijken, dus voor we in de gaten hebben dat hij het niet heeft tegen de leegte achter ons, heeft hij al drie keer iets geroepen. Maar wat? Ooohhh, ‘we crossed double lines’! De policeman gaat vervolgens wel erg lang staan schrijven aan de overkant. We zouden toch geen bekeuring krijgen? We kunnen het ons niet voorstellen, maar dat roze papiertje lijkt er toch verdomd veel op. Geen stress. We overtuigen die man wel van onze naïviteit. ‘Is it possible to give us a warning?’ Oh, he already did???? Wanneer dan? Waar dan? Oh, er staan aan de overkant nog vier mannen in soortgelijke kledij. Hmm... ‘We’ve rent this car for just two minuts, so...we didn’t see it, reeeaaallyyy.’ Oei, hij raakt geïrriteerd. Of we in Nederland geen dubbele lijnen kennen. Gelukkig, we zitten op één lijn en trekken heel onschuldig gezicht: ‘neeeeee, éééécht niet!’ Iets over 600 euro en rijbewijs afnemen… Hmm, nu staat er nog 100 euro op de bon en de policeman beweert dat het 50 euro is als we binnen tien dagen betalen op het postkantoor. Jaja, zal wel. Toeristennaaier!! Maar wat doe je? Juist. Handtekening zetten en maken dat je wegkomt!
Na ons ongeloof uren daarna nog geuit te hebben (‘Toeristennaaier… Geen Engels op zo’n bon….vast andere overtreding beschreven….tss…..Kon niet eens Engels… Toeristennaaier…… Pfff…… Toeristennaaier…… Vanavond navragen aan Eva wat er staat…) hebben we extra genoten van het Kretiaanse binnenland, de geiten op de weg en de ezel, het knuffelbeest van Aníka dat acht keer op de foto moest. Ik eet pannenkoek met banaan een veel chocoladesaus tijdens de lunch en ben voorgoed genezen van chocolade. Aníka durft niet te zeggen dat ze haar cheeseburger niet zo lekker vindt en gooit het op de grond.
Ik krijg een sms-je van mijn ouders waarin hun onbegrip beschreven staat over het feit dat twee blonde meiden een politieman niet kunnen afwimpelen. Nu snap ik die bekeuring tenminste ook. Aníka is niet blond.
Met gepaste trots tonen wij onze bon tijdens het avondeten aan de Fuhrer om erachter te komen wat er in het grieks staat. Dat de geschreven reden overeen komt met de reden die ons verteld is, wordt ons snel duidelijk. De ogen van de Fuhrer rollen uit zijn oogkassen en hij roept : ‘WHAT?!?! You crossed double lines?!?!?!’. Wij lachen wat. Niet grappig? O, niet grappig. Eikel. (You eat less)

Na zo’n avontuur wil je goed slapen. Dat wordt ons die avond onmogelijk gemaakt door een muziekavond die veel te lang doorgaat, schreeuwende Engelse kids van Engelse ouders die niet kunnen opvoeden en deuren die door diezelfde schatjes worden dichtgegooid. Wacht maar. De avond daarop besluiten wij naar Beachclub Siesta te gaan. Stappen op een dinsdagavond. Yeah, right! Na een Italiaan geleerd te hebben wat BOB betekent, wilde de BOB van die groep ons wel naar CaféCafé rijden. Jaja, zal best. Braaf als wij zijn, nemen we een taxi terug en slaan een paar keer flink met de deuren. PUH!

Een dagje Retimnon. Tijdens het ontbijt ontmaskeren we de laatste tattoo: nee, het is geen peer, het is een pinguïn! Ja, verdomd, je hebt gelijk! Tevens lezen we twee opgehangen Nederlandse brieven die Nederlandse families hebben achter gelaten: vol lof over de gastvrijheid en het verblijf in aparthotel Astrid.
Voor Retimnon die dag heb ik maar één woord: heet! We lopen van de bus naar terras naar postkantoor (toch 50 euro) naar terras naar bus. Leuk, zo’n dag.

Nadat Aníka nog vaak ‘you eat more my friend’ moest horen, breekt alweer de laatste dag aan. Zon. Daarna lekker eten in Remember. Tattooziek als we geworden zijn, is iedereen zonder tattoo ineens heel leuk! En Fuhrer-ziek als we geworden zijn, is eten geserveerd door obers die hun praatje wél timen ineens heel lekker! En Engelsen-ziek als we geworden zijn, is een Nederlandse eigenaar van die tent ineens heel gezellig! Van een gratis (althans, we hebben niet betaald ;-)) cocktail die iets met ‘mmm the beach’ heet tot het maken van filmpjes van ‘remember’. Leuk!
Er wordt nog even flink met deuren geslagen, puh, en hardop gelachen, puh.

7.30 uur: de wekker. Zucht. Heraklion, rook, het staat er blauw. Grieken dringen heel sneaky voor!!! Gelukkig zien we onze vrienden van de heenweg weer terug, die ook nog even probeert voor te dringen. Echt niet!! Na de chaos in Heraklion: rij 1 onder toeziend oog van Kevin, ‘de perser van uw vlucht naar Eindhoven’.
Eindhoven. Koud. Honger. Jippie: friet! De majo verdwijnt dit keer niet in mijn zak, maar ligt onder een bord. Domme caissière dat ze de majo niet heeft afgerekend zeg!

Beste families van Nederland, beste landgenoten,
Wij zijn óók door Dimitri, die mag je ook de Fuhrer noemen hoor, gevraagd wat te schrijven over het gastvrije aparthotel Astrid. Wij spreken onze bewondering uit over de hoeveelheid friends die de Fuhrer heeft. Misschien komt het door de zoete, in herhaling vallende woorden van Eva. Hoewel er wat weinig fysieke ruimte voor ons over was, mochten we volop genieten van onze Britse medemens, zowel fysiek als verbaal. Wij uiten onze dankbaarheid hiervoor. De muziek was overweldigend!
Wij hebben het op prijs gesteld dat onze spullen tijdens de schoonmaak nauwelijks zijn betast, zelfs de op de grond liggende handdoeken zijn onaangeraakt gebleven door uw medewerkers.
Bewonderingswaardig was ook de rust die de winkel bij het strand uitstraalde. Bedankt dat wij op plaatjes konden zien wat voor lekkere ijsjes en drankjes er te halen zouden zijn geweest.
Tot slot uiten we onze waardering over de moderne gang van zaken rondom kinderarbeid in aparthotel Astrid. De fuhrer zorgt voor vakantie en werk ineen!! Mede dankzij de medewerking van deze kinderen, kregen we veel te eten. Zelfs bij het opdienen van het toetje werd rekening gehouden met de hoeveelheid eten waarmee de maag al gevuld was.
Aparthotel Astrid weet ervoor te zorgen hun klantenkring klein te houden door hun afnamegebied te beperken tot Engeland, en dan alleen daar waar dikke mensen met tattoo’s rondlopen. Ik wens u veel plezier.

Met vriendelijke groet,
Aníka en Linda

Wij waren een foutje in Aparthotel Astrid. Kreta was geen foutje!!