Nicaragua in 'vogel'vlucht

Landgenoten,
We zijn er weer!

Om ons reisverslag rond te maken, schrijven we nu vanuit de eettafel in Utrecht, met een jetlag die op de loer ligt, het laatste deel.

Vanuit San Carlos hadden we een vliegticket voor een vlucht in een klein vliegtuigje naar Managua. Aangezien we gelezen hadden dat de vluchten geregeld overboekt waren, namen we om 12 uur (vertrektijd 14 uur) een taxi naar het vliegveld. We kwamen aan naast de onverharde start- en landingsbaan met 2 kleine gebouwtjes en een militair, helemaal alleen. Dat was dan het vliegveld: er leek in geen uren wat te gaan gebeuren zo stil was het! Ook al hadden we in de laatste weken veel gezien over hoe dingen in Nicaragua verlopen, het bleef ons verbazen. Om 13 uur zou het inchecken beginnen. Maar om 13 uur, niemand. De militair kwam even Spaans met ons praten, maar dat was natuurlijk nogal eenrichtingsverkeer ivm taalprobleem. Maar goed, hoe vaak komt het voor dat je op een landingsbaan kunt lopen? Nou, hier kon het gemakkelijk! En dat deden we dus ook :-).
Na een eenzaam uurtje, druppelden er langzaam mensen binnen. Echter bleek dit alleen om personeel te gaan. Personeelslid 1 opende het gebouw en zette de ventilator aan. Ons wachten werd natúúrlijk beloond, want we waren de eerste die door personeelslid 2 (en 3 en 4)werden ingecheckt. Personeelslid 2 keek dus naar onze paspoorten en schreef het, zoals bij al het vervoer noodzakelijk, over op een kladblok. Personeelslid 3 zette de reistassen op een wegschaal en ons ook. Deze was ook van de brandweer, hij zette namelijk de brandblusser buiten. Personeelslid 4 was een politieman, die bekeek onze paspoorten nog eens. Personeelslid 5 was de luchtverkeersleider. Personeelslid 6 was van de catering, oftewel ze opende een houten hok met 'Pepsi cola' erop. En dan hadden we dus ook nog de militair, die dienst deed als toezichthouder en druk bezig was 3 paarden van de start- en landingsbaan te verjagen! En dat voor één vliegtuigje met 12 passagiers.
Uiteindelijk kwamen er rond half 2 nog 10 reizigers bij. Een hele drukte zo op een klein veldje.
Goed, toen alles in gereedheid was gebracht landde er een klein propellorvliegtuigje. We gingen vlak achter de piloten zitten, fantastisch! We keken mee op de startbaan (hij mocht wel gauw de lucht in gaan, zoveel ruimte was er niet meer over) en de vlucht van 50 minuten was écht gigantisch mooi! Het was heel helder, dus we zagen in vogelvlucht onze vakantie terug: het meer van Nicaragua (dat was 14 uur varen), Omtepe met zijn vulkanen (wauw!), Granada, Mombacho en Laguna de Apoyo!! De vlieghoogte en route konden we meekijken met de piloten! Een hele mooie ervaring en een fantastische afsluiting op onze laatste dag!
In Managua was er in het hostel dat we op het oog hadden alleen een slaapplaats in een dorm (slaapzaal met stapelbedden). Voor die paar uurtjes slapen (4 uur op), moet je dat ook eens meemaken, dachten we. Bij deze: wij hebben het al meegemaakt, dus dat hoeven jullie echt nooit meer te doen. Pfff, werd wel een heel kort en onrustig nachtje!
En toen was het einde daar. De terugreis. Deze is prima verlopen met als resultaat dat we nu aan de eettafel dit verslag zitten te typen.

Nicaragua vonden we echt TOP! Met de mooie vulkanen, de karakteristieke steden, de jungle, het goed kunnen reizen tussen de lokale bevolking en het prachtige weer, klinkt het toch als een fantastisch totaalplaatje? Je went wel aan die koude douche. En zo erg is het niet als je per ongeluk toch een wcpapiertje IN de wc gooit. Mooi meegenomen is dat we ons paspoortnummer nu uit ons hoofd kennen en het eerste woord dat je leert is 'tranquillo'. Je hoeft niet te eten van het aantrekkelijk uitziende eten op straat wat niet voor de Europese maag bestemd is (we hebben ervaring ja ;-)).
Dus ja, Nicaragua IS voor ons een fantastisch totaalplaatje! We gaan nog even nagenieten door de mooiste foto's uit te zoeken (hierbij vast een piepklein voorproefje: wie van jullie durft meer?...)! Bedankt voor de leuke reacties weer :-).

Liefs vanuit een héééél koud Utrecht,
San en Lin