Deel 3. How to lose a flipflop in two days...

De beslissing over een trekking in Luang Namtha is moeilijk. Er is enorm veel aanbod van ogenschijnlijk dezelfde tour. Bovendien zitten we hier in het laagseizoen, dus als je niet teveel wilt betalen, moet je je aansluiten bij een groep die al een tour heeft geboekt. We hebben dus een avond lang alles afgelopen, geinformeerd en reizigers gesproken. Het maakt het niet makkelijker als je hoort dat mensen ontevreden zijn over hun tour. We horen verhalen van pastic langs de rivier, en de trekking zou te glad zijn. En je betaalt er een hoop geld voor...
Uiteindelijk besluiten we de ochtend van vertrek nog dat we ons gevoel volgen en ons aanluiten bij Green discovery, die het diepste het natuurgebied in gaat. Het is een wijs besluit geweest, want wat een bijzondere en mooie dagen!!

Onze backpacks achter latende, gaan we op pad met 1 rugzakje en 2 engelsen, een jong stelletje. De eerste dag kayakken we in het natuurgebied. Van a tot z heel erg mooi! Dwars door het oerwoud. Af en toe is het meer raften dan kayakken. De stroomversnellingen zijn prima te doen, maar het is af en toe wel erg smal. Links en rechts bomen, en dan komt het aan op stuurkunst. Af en toe vliegen we dan ook de bocht uit, en raken we zo hier en daar een tak. Een keer zit onze kayak echt helemaal vast op een boomstronk. De boot loopt vol met water wij kunnen geen kant op. Net als de gids ons wil komen redden, ontdekken we zelf ook dat het niet diep is, en we makkelijk kunnen staan. Boot leeg laten lopen en daar gaan we weer. Resultaat is wel dat San 1 slipper kwijt is.... Tijdens de lunch blijkt dat ook flipflop 2 een stroompje heeft gevonden.

De lunch met sticky rice op z'n Laotiaans is echt super lekker!
We bezoeken ook 2 dorpjes op weg naar onze overnachting. Het is heel interessant en bijzonder om hier rond te lopen. Er is enkel wat zonne-energie voor een sataliet-televisie, mensen zijn rijst aan het stampen, huizen staan op palen, de vloer van rode aarde. Er loopt een man die mij vraagt een foto te nemen van hem en zijn vrouw. Ik beloof de foto op te sturen naar Green Discovery, onze touroperator, zodat de foto in het dorpje terecht komt. We gaan op visite bij een vrouw en kindje. Lastig dat je dan niets kunt zeggen. Maar 'er zijn' is al voldoende, de gids rookt ook een sigaretje of ligt eventjes.
Er komen nog weinig toeristen hier, het bezoek voelt echt aan, niets is in scene gezet.

We peddelen wat verder en komen aan bij onze overnachtingsplek: bij inheemse stammen. Zij spreken een andere taal en geloven niet in het Boeddhisme, maar in geesten en hebben een soort medicijnman.
We rusten wat, zwemmen wat en concluderen dat ook onze deet niet langer bij ons is. Het Engelse stelletje heeft nog wel wat deet, maar is in contact met een boom een peddel verloren en naar eigen zeggen ook 'a little dignity'.

Vlak voor de avond lopen we rond in het dorpje, dat net eventjes 20 meter van ons hutje af ligt. Deze mensen lopen in donkerblauwe kleding rond, katoen dat ze zelf blauw maken. Velen, ook kinderen, lopen dan ook met blauwe handen van het helpen kleding kleuren. Ook de haren dragen vrouwen op een speciale manier. We kijken naar een spel dat kinderen spelen en bezoeken een man in zijn hut die een week geleden een beroerte heeft gehad. Er is geen weg, geen ziekenhuis. Hij zegt het leuk te vinden om nog bezoek te ontvangen.
Tijdens het avondeten, overigens ook weer erg lekker, eet het stamhoofd met ons mee en een lid van een familie die de rijst brengt. We drinken laolao (lokaal gebrouwen rijstjenever, afhankelijk van de brouwer of smaak van het dorpje is het percentage tussen de 40 & 50 %). De laolao gaat rond de tafel en om de beurt, totaal 8 man aan tafel, drink je een klein bekertje leeg en zeg je 'njok chok' (proost). De laotianen nemen dit zeer serieus. De fles is snel leeg... Na het eten kunnen we vragen stellen aan het stamhoofd. Hij zegt zijn baan zwaar te vinden, heeft veel verantwoordelijkheid. Als we vragen wat hij het liefste zou willen bereiken, dan is het een weg naar het dorpje en bereikbaarheid naar het ziekenhuis. Hij stelt ons ook vragen, en in de hut zit een rijtje mensen dat meeluistert naar onze antwoorden die worden vertaald door de gids. Daarna excuseert het stamhoofd zich omdat hij een probleem moet oplossen tussen zijn zoon en schoondochter.

Het matrasje is dun, we liggen op een hard bamboe plateau, dus we slapen weinig. Vroeg in de ochtend komen er mensen van het dorp de hut inlopen om het vuur aan te steken, rijst te brengen enzovoort. Iedereen heeft zo zijn eigen taakjes. Na het ontbijt krijgen we nog zelfgemaakte tasjes als kadootje en gaan San en ik met de gids mee om een dag te trekken. We lopen door rijstvelden (erg mooi!) en klimmen en dalen in het oerwoud. Dat was soms wel zwaar, zeker als de paadjes glad zijn en smal. Maar wat een geweldige ervaring! Moe, maar voldaan maken we op de terugweg per boot onze eerste echte harde regenbui mee. Leve de poncho's! En wat zien we langs deze rivier? Inderdaad, plastic. Lang zo mooi niet als waar wij zijn geweest. Wat een goede keuze, wat een geluk en wat was het mooi!

Deze tocht zullen we niet snel vergeten. Na een reisdag van 7 uurtjes zitten we nu in Nong Khiaw, een heerlijke eigen huisje op palen in een prachtige omgeving. Wij gaan even relaxen hier....

Liefs, San en Lin

P.S. Foto's bij de teksten plaatsen kan hier echt niet. De computers hebben zelfs geen goede usb-ingang, laat staan iets voor een sd kaartje.